ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ့နွိမ္ ့ခ်တတ္တဲ ့စိတ္ ။ အေဆာင္အေယာင္ ပကာသန မမက္ ေမာ တဲ ့စိတ္။
အဲဒါေလး ေ၀မ်ွခ်င္လုိ ့ပါ..
တကၠသိုလ္ေန၀င္းေရးတဲ ့ အမွတ္တရဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တဲ ့ စာအုပ္နာမည္ေလး က........
သူေရးထားတာ ဒီလိုဗ်.............

ထို ့ေန့ ကား 1946 ခု စက္တင္ဘာလ 26 ရက္ေန ့ပင္တည္း။
ထို အခ်ိန္က ျမန္မာနိုင္ငံသည္ လြပ္လပ္ေရးမရေသး။
ျဗိတိလ်ွ ဘုရင္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္ဆဲပင္ျဖစ္ရာ အစိုးရအဖြဲ ့(၀န္ၾကီးအဖြဲ ့) ကို ဘုရင္ခံ အမွု ေဆာင္ ေကာင္စီ ဟုေခၚသည္။ သဘာပတိက ဘုရင္ခံျဖစ္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က ဒုတိယ သဘာပတိ အမည္ ျဖင္ ့၀န္ၾကီးအဖြ ဲ့ကို ဦးစီး ကြပ္ကဲရသည္။ သို ့ရာတြင္ ဘုရင္ခံ သည္ အမည္ ခံ *သဘာပတိ* သာျဖစ္ျပီး နိုင္ငံျခားေ၇း၊ကာကြယ္ေ၇း၊ ၀န္ၾကီးဌာနမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကပင္ ကြပ္ကဲရသည္။တစ္နည္းအားျဖင္ ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ ၀န္ၾကီး ခ်ဳပ္အာဏာ ကို ရရွိထားျပီးျဖစ္သည္။ တရား၀င္ လြတ္လပ္ေရး မရေသး၍ သာ ၀န္ၾကီးအဖြဲ ့ ကို ဘုရင္ခံ၏ အမွဳ ေဆာင္ ေကာင္စီ ဟုေခၚခဲ ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုေန ့က အလံုလမ္း ဘုရင္ ခံအိမ္ေတာ္ မွ တာ၀ါလိန္းလမ္း (ယခု နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္) (ကန္ေတာ္ၾကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္နား) ေနအိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ြန္ေတာ ့အား ေခၚ၍ နွစ္ေယာက္ခ်င္းညႊန္ၾကားခ်က္ေပးပါသည္။
*ေဟ ့ေရာင္ ဒီေန ့ကစျပီး ငါဟာ အစုိးရအဖြဲ ့ေခါင္းေဆာင္ ၀န္ၾကီး ျဖစ္လာျပီ ၊ မင္းကလည္း ငါ ့ရဲ ့ပီေအ အျဖစ္ တစ္ရက္ နွစ္ရက္ အတြင္း ျပန္တမ္းထြက္ လာ လိမ္ ့မယ္၊ အစိုးရအဖြဲ ့အေန နဲ ့ ငါတုိ ့မွာ အေဆာင္ အေယာင္ အခြင္ ့အေရးေတြ ရလာလိမ္ ့မယ္၊ ငါ အခု ေျပာေနတာကို မင္းျမဲျမဲ မွတ္ထားစမ္း၊ အာဏာ ရလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါတို ့ကို ခ်ဥ္း ကပ္ အကူ အညီ ေတာင္းတာေတြ လည္းလာလိမ္ ့မယ္ ၊ ဒီေတာ ့ငါ့ရဲ ့ေဆြ မ်ိဳးေတြ ငါ ့မိန္းမ ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြ ၊ျပီးေတာ ့မင္းနဲ ့ပါတ္သတ္ တဲ ့ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး ဘယ္သူ ့ကိုမွ မတရား အခြင္ ့အေရး မေပးရဘူး၊ သူတုိ ့အကူအညီ ေတာင္ တာကို လုပ္မေပးရဘူး၊ မင္းတုိ ့ငါ တို ့ကလည္း ဘယ္သူ ့ဆီကမွ အကူအညီ မယူရဘူး၊ အဲဒါ အိမ္မွာ အားလံဳးကိုေျပာထားလုိက္ ၊ငါအခုေျပာတဲ ့အတိုင္းမလို္က္နာရင္ မင္းနဲ ့ငါနဲ ့ အသိပဲ**
ဤသို ့လ်ွင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ြန္ေတာ ့အား တိက် ျပတ္သားစြာ အမိန္ ့ေပးခဲ ့ပါသည္။
က်ေနာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမိန္ ့ေပးသည္ ့အတိုင္း လိုက္နာ ရပါသည္။ သူ၏ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္ကိုလည္း
**မမၾကည္ အိမ္မွာ ခ်က္ဖို ့ ဆန္မရွိရင္ က်ေနာ္တုိ ့၇ဲေဘာ္ေတြ ၾကံဖန္ ရွာေပးပါ ့မယ္၊ ဆန္အိတ္ ေတြ ဆီပံုးေတြနဲ ့ေနာက္ေဖးေပါက္က အိမ္ေပၚတက္လာမယ္ ့ စီးပြားေရးသမားေတြကိုေတာ ့လံုး၀ လက္မခံပါနဲ ့၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီအတိုင္းက်ြန္ေတာ့ ကို ေျပာထားလို ့ပါ** ဟု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာခဲ ့ပါသည္။
ထို ့ေနာက္မၾကာမီ နတ္ေမာက္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့နွင္ ့ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္သူ အခ်ဳိ ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာပါသည္။ အမွန္ေတာ ့သူတို ့သည္ အဂၤလိပ္ ေခတ္က * ေအာင္ဆန္း ဟာ ေထာင္ နွုတ္ခမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ ့ေကာင္ပဲ* ဟုေျပာတတ္ၾကသည္။ ယခု အစိုးရ အာဏာ ရလာမွ အခြင္ ့အေရး ရလိုရျငား လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ြန္ေတာ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမိန္ ့ေပးထားသည္ ့အတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္ေတာ ့မွ လက္ေလွ်ာ ့ ျပီးျပန္သြား ၾကေတာ ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ အဂၤလိပ္စာ ၀ါသနာပါျပီး အထူး က်ြမ္းက်င္ေအာင္ ေလ ့လာထားသကဲ ့သို ့ က်ြန္ေတာ္နွင္ ့စကားေျပာလ်ွင္လည္း ရံဖန္ရံခါ အဂၤလိပ္ လိုေျပာတတ္သည္။
26-9-46 ေန ့က ဘုရင္ ့ခံအိမ္ေတာ္မွ အျပန္ က်ြန္ေတာ ့အား ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးျပီးေနာက္
Rembember that I pratise what i preach!
ဟု အဂၤလိပ္ လို အဆံုးသတ္ ခဲ ့ပါသည္။
အဓၶိပၸာယ္ကေတာ ့ * ငါ ငါဟာ ့တပည္ ့ေတြ နဲ ့ ရဲေဘာ္ေတြကိုသြန္သင္သလို ငါကိုယ္တိုင္လည္းလို္က္နာတယ္ဆိုတာမွတ္ထားပါ* ဟူ၍ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းသို ့ 26-9-46 ေန ့က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဂၤလိပ္လို ေျပာခဲ ့သည္ကို ေနာက္ တစ္လနီးပါးၾကာမွျပန္လည္သတိရေစသည္ ့အေၾကာင္းကားဤသို ့ပါတည္း။

ထိုအခ်ိန္၌ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္အတြင္း၀န္ရံုး တြင္အစိုးရ အဖြဲ ့အၾကီးအကဲအျဖစ္ ေန့ စဥ္ ရံုးထိုင္ ေနျပီျဖစ္သည္။ က်ွန္ေတာ္ကလည္း သူ ့ရံုးခန္းကပ္လ်က္ သီးသန္ ့ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုတြင္ ထိုင္ရပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အလုိရွိ၍ လ်ွပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း နွိပ္လိုက္လွ်င္ က်ြန္ေတာ္သည္ ေဘးေပါက္မွ သူထိုင္ရာ စားပြဲဆီသို ့သြက္လက္စြာ၀င္သြားရပါသည္။
တစ္ေန ့မြန္းလဲြ သံုးနာ၇ီ ခန္ ့တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚသျဖင္ ့ကပ်ာကယာ ေျပး၀င္သြားရာ

* ေဟ့ ဒီေန ့ ညဘက္ ငါတို ့ ခ်ိန္းထားတဲ ့ အစည္းအေ၀း ရွိေသးသလား တျခားဘာကိစၥေတြရွိသလဲ* ဟုဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးသျဖင္ ့က်ြန္ေတာ္လည္း အသင္ ့ပါလာေသာ ဒိုင္ယာရီ မွတ္တမ္းစာအုပ္ ကို ၾကည္ ့ျပီး ျပန္ေျဖလိုက္ရပါသည္။

*အစည္းအေ၀းမရွိဘူး ဗိုလ္ခ်ဳုပ္၊ တျခား ဘာကိစၥမွလည္း မရွိဘူး၊ ဒီေန ့ည အားပါတယ္*

*ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ဟန္က်တာပဲ၊ ဒီေန ့ည ငါရုပ္ရွင္ ၾကည္ ့ခ်င္တယ္ကြာ*

*ဘယ္ရံုက ဇာတ္ကားၾကည္ ့ခ်င္တာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္*
*ပေလဒီယံရံု မွာ ျပေနတဲ ့အဂၤလိပ္ဟာသကားၾကည့္ ခ်င္တယ္၊ အပ်င္းေျပေပါ ့ကြာ* ဒါဆိုလြယ္ပါတယ္၊ အဲဒီ ရံုက မန္ေနဂ်ာနဲ ့က်ြန္ေတာ္ သိတယ္၊ အခုၾကိဳတင္ျပီး ဖုန္းဆက္ထားလိုက္မယ္* ေျပာေျပာဆိုဆို က်ြန္ေတာ္သည္ စားပြဲေပၚရွိ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဟန္ ့တားပါသည္။

*ေဟ ့ေရာင္တယ္လီဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္စမ္း*

က်ြန္ေတာ္လည္း တယ္လီဖုန္းကို ကပ်ာကယာ ျပန္ခ်လိုက္ ေတာ ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဆက္ေျပာပါသည္။

* ဘာလဲ မင္းက ရံုမန္ေနဂ်ာ ကို တယ္လီဖုန္း ဆက္ျပီး ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းမလို ့ မဟုတ္လား၊မေတာင္းရဘူး၊ရုပ္ရွင္ၾကည ့္ရင္ ပိုက္ဆံနဲ ့လက္မွတ္၀ယ္ၾကည ့္ရမယ္၊ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းတယ္ဆိုတာ အခြင္ ့အေရးယူတာတစ္မ်ိဳးပဲ
၊မင္းတို ့ငါတို ့အေနနဲ ့ ေမတၱာလက္မွတ္ေတာင္းရင္ မန္ေနဂ်ာက လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ မဟုတ္ဖူး ဆယ္ေစာင္ဆိုလည္း ေပးမွာပဲ၊ မင္းက အရွည္ကိုမစဥ္းစားဘဲကိုး၊ ရုပ္ရွင္ရံုပိုင္ရွင္တုိ ့၊မန္ေနဂ်ာတို ့ဆိုတာ စီးပြားေရးသမားေတြကြ၊ အာဏာရွိတဲ ့လူဆိုရင္ မ်က္နွာလို မ်က္နွာရ လုပ္တတ္တယ္ သူတို ့က အခြင္ ့အေရးတစ္ခု ေပးျပီးရင္ ဆယ္ခုျပန္ေတာင္းလိမ္ ့မယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါမၾကိဳက္ဘူး၊ မင္းမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ*
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေမးသျဖင္ ့က်ြန္ေတာ္လည္း အက်ီၤ အိတ္ထဲသို ့ နွိုက္ၾကည ့္ရာ ေငြစကၠဴ က်ပ္တန္ သံုးရြက္ ထြက္လာပါသည္။
*** *ဘယ္ေလာက္လဲကြ၊ သံုးက်ပ္မဟုတ္လား ၊ဒါဆိုရင္ ျဖစ္တယ္ မင္းမမၾကည္နဲ ့ကေလးေတြက လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီေတာ ့ မင္းနဲ ့ငါ နွစ္ေယာက္ပဲ ညေန ေျခာက္နာရီ ခြဲပြဲ မွာငါးမူးတန္း က လက္မွတ္၀ယ္ၾကည့္ၾကမယ္၊ ငါးမူးတန္း လက္မွတ္နွစ္ေစာင္ ဆိုေတာ ့တစ္က်ပ္ ပဲကုန္မွာမို ့ မင္းမွာ နွစ္က်ပ္ ေတာင္က်န္အုန္းမယ္၊ အဲဒီ အတိုင္း သာ စီစဥ္ေပေတာ ့***
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဆံုးအျဖတ္ေပးလိုက္သျဖင္ ့က်ြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာသာေတာ့ ပါ၊

(ထိုေခတ္က ေ၇ွ ့ဆံုးတန္းသည္ တစ္မတ္တန္း ေနာက္ ငါးမူးတန္း ျဖစ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ယခင္ တို ့ဗမာ အစည္းအရံုးတြင္ ေနရစဥ္က မူ တစ္မတ္တန္း မွ ၾကည့္သည္ ဆို၏။ ယခု မူ ၀န္ၾကီးျဖစ္ေန၍ ငါးမူးတန္းမွ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ေပသည္၊)

ထို ေန ့ညေနက ပေလဒီယံရံုသို ့က်ြန္ေတာ္တို ့ေရာက္သြား ေသာအခါ အနည္းငယ္ေနာက္က်ေနသျဖင္ ့ ငါးမူးတန္း ၏ေရွ့ဆံုး တန္းမွသာ လက္မွတ္ရပါသည္။ငါးမူးတန္း ၏ေရွ ့ဆံုးတန္း ဆိုသည္မွာ တစ္မတ္တန္း ၏ေနာက္ဆံုးတန္္း နွင္ ့ဘာမ်ွ မျခားေတာ့ ။ သို ့ ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာမွ မေျပာ၊ထိုင္ၾကည့္ရရင္ ျပီးတာပဲဟု ဆိုကာ ခပ္တည္တည္ ပင္ ၀င္ ထိုင္ ၾကည့္လိုက္ပါသည္။
ထိုေခတ္က ရုပ္ရွင္ ျပခ်ိန္မွာ ေန ့လယ္ 12 နာရီ ခြဲ၊ မြန္းလဲြ 3 နာရီ ခြဲ ၊ညေန 6 နာရီ ခဲြ နွင္ ည ကိုးနာရီ ခြဲ စုစုေပါင္း ေလးပြဲျပသည္။
အခ်ိန္ တန္၍ ရွပ္ရွင္ရံုအတြင္း ေမွာင္သြားျပီး စတင္ ျပပါေလျပီ။ ေမွာင္သည္ဆိုေသာ္လည္း ေခတၱၱမွ်အၾကာတြင္ မ်က္စိ က်င္ ့သား ရ၍ ရံုအတြင္း ျမင္သင္ ့သေလာက္ ျမင္ရပါသည္။ ဤတြင္ က်ြန္ေတာ္ တို ့ေရွ ့တစ္မတ္တန္း မွ ပရိသတ္ သည္ ငါးမူးတန္း ေရွ ့ဆံုးတန္း မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုသတိျပဳ မိၾကေတာ ့သည္။ ေန ့စဥ္ လိုလို သူ၏ ဓာတ္ပံု သတင္းစာ ထဲမွာ ပါေနသျဖင္ ့မွတ္မိေနၾကဟန္တူသည္။ ထို ့ေၾကာင္ ့တစ္မတ္တန္း ေနာက္ဆံုးမွ လူမ်ား ရုပ္ရွင္ ပိတ္ကားကို မၾကည ့္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုသာ ေနာက္ျပန္လွည္ ့ၾကည့္ ေန ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ က မူ ဘာက မွ သတိျပဳမိပံု မရဘဲ ရုပ္ရွင္ ပိတ္ကားကုိသာ အာရံုစိုက္ ၾကည့္ ေန ့သည္။ က်ြန္ေတာလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ခက္ေနေတာ ့သည္။
မိနစ္ အနည္းငယ္ ၾကာေသာ အခါ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ငါးမူးတန္း မွ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းမွာ ရံုမန္ေနဂ်ာ ရံုးခန္း သို ့ေရာက္သြားေတာ ့သည္။
မန္ေနဂ်ာမွာ ဦးျမဟန္ ဆိုသူ(ယခု ကြယ္လြန္) မွာ က်ြန္ေတာ နွင္ ့ခင္မင္ သျဖင္ ့ ခ်က္ခ်င္း ေအာက္္ထပ္သို ့ေျပးဆင္းလာျပီး ရံုး၀န္ထမ္း တစ္ဦးအား က်ြန္ ့ေတာ ့ကို အျပင္သို ့ ေခတၱထြက္လာ ခဲ ့ရန္ ေခၚခိုင္း ျပီး အျပစ္တင္ပါေတာ ့သည္။
*ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလည္းသူငယ္ခ်င္း ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ ေစာေစာက ငါ ့ဆီ ၾကိဳတင္ ဖုန္းဆက္ေရာေပါ ့၊ ဘာေၾကာင္ ့မဆက္တာလဲ **
*ေအးငါလည္း မင္းစီ ဆက္မလို ့ပါပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မဆက္ရဘူးလုိ ့ငါ ့ကို ေဟာက္တယ္ ၊ေမတၱာလက္မွတ္ ေတာင္းျပီးးး ရုပ္ရွင္ ၾကည့္တာဟာ အခြင္ ့အေရးတစ္မ်ိဳးယူတာပဲတဲ ့.၊ေနာင္တစ္ခ်ိန္ က်ရင္ မင္းတုို ့လို စီးပြားေရးသမား ေတြက မတရား အခြင္ ့အေရး ေတြ ေတာင္းလာလိမ္ ့မယ္တဲ ့၊ ဒါေၾကာင္ ့ငါ ့မွာရွိတဲ ့ပို္က္ဆံသံုးက်ပ္ထဲက တစ္က်ပ္ပဲ ကုန္ေအာင္ ငါးမူးတန္းက ၀င္ၾကည္ ့ၾကတာပါကြ***

အသိတစ္ေယာက္မွပုိ႔ေပးေသာအီးေမးမွကူးယူးေဖၚျပပါသည္။
စာေရးသူမွနားလည္ခြင့္လႊတ္ပါရန္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။